Op 10 mei 1940, onmiddellijk na de Duitse overval, werd de school overgeplaatst naar het ruime gebouw van de Ambachtsschool, gelegen aan de Gordelweg, aan de Noordelijke uitgang van Rotterdam. Ons détachement werd aangewezen tot het verrichten van hulp- en bewakingsdiensten. Zo moest3en wij patrouilles lopen langs het spoorwegviaduct dwars door Rotterdam. Wij wisten enkele verspreide en doorgedrongen Duitsers gevangen te nemen. Ook behoorde tot onze taak de eten-brengers, die eten brachten naar de strijdende troepen aan de Maasbruggen, te begeleiden. Deze maaltijden werden met auto's gebracht, waarop herhaaldelijk vuur werd afgegeven, hetwelk door ons met Vickers Vliegtuigmitrailleurs werd beantwoord.
Ook bij ons schoolgebouw aan de Gordelweg was een Vickers vliegtuigmitrailleur opgesteld, waarmede op de laagvliegende Duitse toestellen, die onze school beschoten, werd gevuurd. Op de laatste dag echter werd het gebouw zwaar gebombardeerd, waarbij ik licht gewond raakte en onder het puin bedolven werd. Daar moet ik wel enige tijd bewusteloos hebben gelegen. Toen ik bij kwam herinnerde ik mij aanvankelijk niets van het gebeurde. Ik kon mij vrijwel niet bewegen, noch ademen vanwege het stinkende stof. Het was zo donker; ik zag geen enkel straaltje daglicht. In welke richting moest ik mij nu trachten te bevrijden? "Jan, rustig blijven, vooral rustig blijven", zeide ik tot mijzelf. Op goed geluk ben ik gaan kruipen en ik moest hier en daar puin wegkantelen. Nog bleef alles donker. Opeens meende ik stemmen te horen. Ik riep, ja, brulde terug. Er kwam antwoord en hulp van de kameraden. Met vereende krachten heeft men mij bevrijd. Ik had hier en daar wonden die bloedden. Aangezien de waterleiding ook vernield was hebben buren de wonden met thee uitgewassen.

Aanvankelijk zette ik mijn studiën aan de Technische Hogeschool te Delft voort. Toen echter in 1942 de 'Arbeitseinsatz' voor studenten dreigde, besloot ik onder te duiken, aanvankelijk te Wissel bij Epe (Gld.), waarheen mijn ouders door de Duitsers verbannen waren. Later, toen ook dit huis door de Duitsers gevorderd werd, trok ik met mijn ouders mee, terug naar het Westen van ons land, aan boord van een door hen aangekochte woonboot. Wij lagen o.m. op de Kagerplassen, niet ver van Warmond, toen op een goede dag in September 1944 een sleepboot met een Duitse marinebemanning verscheen. Ik werd opgepikt en medegenomen. De sleepboot was ongeveer ter hoogte van Leiderdorp, toen een groep Engelse vliegtuigen verscheen, die een lading bommen uitwierp. De gehele bemanning vluchtte de weilanden in om daar dekking te zoeken. Op mij werd niet meer gelet. Ik deed mij tegoed aan brood en kaas, die ik in de stuurhut aantrof en verdween toen in het half duister. Dat ik voorlopig niet meer aan boord van de woonboot ben teruggekeerd, zal een ieder wel duidelijk zijn! Onmiddellijk na de bevrijding meldde ik mij als vrijwilliger bij de Nederlandse Luchtmacht. Ik was toen helaas twee jaren te oud om als vlieger te kunnen worden aangenomen.