Artikel overgenomen uit De Colve II – 1997: Duin en Dennen

Tineke Kolff-Sutherland kijkt peinzend in de vijver van het vroegere huis van haar schoonvader, waarin zij zelf ook vele jaren heeft gewoond. “Volgens mij”, zegt ze, “liggen er op de bodem van deze vijver nog een heleboel Dinky Toys van mijn kinderen. “De vooroorlogse villa achter haar is mooi, maar het duinlandschap er omheen is adembenemend. Zo zag heel Wassenaar er vroeger uit. Villa Nijenhorst aan de Koekoekslaan staat al geruime tijd te koop en omdat het huis niet bewoond is, vond de heer Carel van der Schalk Kamberg van het makelaarskantoor Schouwenhaghe het geen bezwaar ons in dit kapitale pand rond te leiden. Het is altijd leuk om te zien welke opvattingen de vooroorlogse (het huis is in 1925 gebouwd) ‘rijken’ hadden over het bouwen van een eigen villa.
De entree is al direct indrukwekkend. Een grote hal met open haard en een brede ‘luxe’ trap naar de bovenverdieping. Vanuit de hal kijk je in de woonkamer, met daarnaast, in elkaar overlopend, de herenkamer, de eetkamer en de serre. Alles met een weids uitzicht op een tuin op welks schoonheid wij graag straks terugkomen.
Een keuken waarin de kok van een weeshuis zich royaal zou kunnen bewegen en allerlei andere kleinere dienstvertrekken completeren de benedenverdieping. Op de eerste verdieping en de zolderverdieping van hetzelfde laken een pak. Véél slaapkamers, drie badkamers, douches, kleedkamers, kortom een ‘bak’ van een huis.

Kolff

Gegevens over de oorsprong van het huis zijn niet moeilijk te krijgen, omdat de zoon van de eerste eigenaar nog in Wassenaar woont. Herman Kolff (CBCD XVIIw – Erelid Familievereniging [Ed.]): “Mijn vader was een Rotterdammer en had een Rijnrederij onder de naam ‘Helvetia’. Toen hij veertig jaar was verkocht hij de zaak aan een Franse groep en sindsdien heeft hij nooit meer gewerkt.” Dit verhaal bevestigt de stelling dat met name Wassenaar-Zuid voor een groot deel ontstaan is door vermogende Rotterdammers, die vanaf het begin van de twintigste eeuw het Wassenaarse duinlandschap prefereerden boven de ‘kale’ Rotterdamse villawijken Hillegersberg en Kralingen.

Tuin

Hermans vader, Jan Kolff, had zijn schaapjes dus op het droge en kocht in 1925 in Wassenaar aan de Koekoekslaan een stuk grond van naar schatting tienduizend vierkante meter. “Onze tuin,” gaat Herman verder, “liep toen van de Schouwweg tot aan de Konijnenlaan. Aan de kant van de Schouwweg liet mijn vader een tennisbaan aanleggen en verder waren er een eendenvijver, konijnenhokken, een moestuin en al dat soort leuke dingen.” Overigens is de grond om het huis, door verkoop van delen ervan, nu wat kleiner, maar toch nog altijd zesduizend vierkante meter.

Duin

“Hermans vader,” neemt zijn vrouw Tineke Kolff-Sutherland het verhaal over, “noemde het huis Duin en Dennen. Jammer dat ze de naam veranderd hebben, want kijk maar, het grootste deel van de tuin bestaat uit duinen en dennen.”
Je kunt, behalve direct achter het terras, waar een gazon en een vijver zijn aangelegd, eigenlijk niet van een tuin spreken. Het is een schitterend stuk oud duin, dat op en neer golft en waarin wilde bomen en struiken vrij spel hebben.
Tineke en Herman hebben in dit huis vijf kinderen gekregen “en daarbij”, zegt Tineke, “heb ik drie kinderen uit een vorig huwelijk van Herman opgevoed”. “Het was een paradijs,” verzucht zij, “en een romantischer speelomgeving voor de kinderen kun je je niet voorstellen. Als het etenstijd was, luidde ik een grote bel die buiten aan de zijkant van het huis zat, om de kinderen binnen te krijgen.”

Oorlog

Tijdens de oorlog werd het huis gevorderd. Eerst door de Grüne Polizei en daarna door de Nederlandse NSB-ers. De familie Kolff week toen uit naar, onder meer, Warmond. In het boek Wassenaar in de Tweede Wereldoorlog staat dit huis, met foto, op bladzijde 270 genoemd. Veel Wassenaarders zijn hier verhoord en behoorlijk afgetuigd. De laatste jaren is de villa verhuurd aan buitenlanders. Janine Poot, die met man en drie kinderen nu op de Konijnenlaan woont in de voormalige portierswoning van Duin en Dennen, vertelt: “De laatste huurders waren Amerikanen, die veel beesten hielden. Toen ik een keer een konijn van ze terugbracht, dat in mijn tuin rondhopste, hoorde ik in de woonkamer ineens een knorrend geluid achter mij. Dat kwam van een hangbuikzwijntje dat daar vrolijk als huisdier rondliep. Het is te hopen dat de nieuwe eigenaar gevoel voor het oude duinlandschap heeft, want iemand die hier ook maar een struik rooit of een boom kapt, hoort in de gevangenis.”