Dat was nogal een hele onderneming: eerst met de tram uit Schiedam naar het station, dan de trein naar Voorburg, vervolgens lopen naar ons huis en daarna Nico weer, in de helaas verdwenen Blauwe Tram, naar Leiden. Mijn goede moeder vond dat naar huis brengen maar een beetje overdreven: twee vrouwen konden toendertijd nog zeer goed in de late avond alleen over straat.
Maar... overdreven of niet: op een ijskoude zaterdag wapperde Nico het antiquariaat waar ik werkte binnen. Hij kocht een stapel boeken en vroeg of ik zin had om met hem uit eten te gaan. Ik dacht met schrik aan mijn wollen geruite jurk (wat had je helemaal aan kleding zo kort na de oorlog), thuis had ik nog wel wat beters hangen, maar eerst terug naar Voorburg om me te verkleden was toch ook zo ingewikkeld.

Op de terugweg naar huis vroeg hij me ten huwelijk, maar omdat hij zo mompelde, verstond ik hem niet zo goed en dan kan je ook niet vragen: "Wat zeg je?" De volgende dag was er geen twijfel mogelijk: Hij bracht "ordentelijk zoals het behoort" een bezoek aan mijn moeder en de verloving was een feit!

Feit was ook het voorstellen aan de naaste ooms en tantes. Wie van de oudere generatie van de Rotterdamse tak heeft niet oom Jan van de Westersingel (CBA XVIj) gekend? Een keurig mannetje met de bijnaam Jan Kriel (zie: noot) of Jantje Zakformaat. De Grote Tante Saar (CBCF XIVp), wonend in Rotterdam aan aan de Maas, heb ik nooit leren kennen, alleen uit de verhalen; tijdens het bombardement op 10 mei 1940 werd ze met moeite in een roeiboot gered; ze stierf in het harnas, volgens Nico, dat wil zeggen tijdens de bridge...
Wat de tantes betrof: we trokken blijmoedig rond (ik geloof zelfs dat Nico nog een 'kaasbol' opzette voor de gelegenheid en ik dacht: "O, jee...").