marius 5.1 marokko: dag 16: casablanca - schiphol - den haag

< vorige volgende > Kaart Dag 12 t/m 16 De dodenrit voerde ons langs Mediouna Vanuit het vliegtuig De dag van ons vertrek uit Marokko begint vroeg. We moeten om zes uur of zoiets al in de bus zitten. Na een goed ontbijt vertrekken we per bus naar het vliegveld. De brede boulevards van Casablanca zijn nog leeg. Sommige auto's laten de verkeerslichten daarom ook maar voor wat ze zijn... Eenmaal buiten Casablanca ontdekken we tot onze schrik dat de bus in het donker zonder licht rijdt. Nu hadden we al problemen gehad, de dag ervoor in de badplaats Oualidia, toen de bus niet wilde starten. Wel, deze ochtend moet de bus ook aangeduwd te worden en er blijkt dus een probleem met de dynamo te zijn. Het zou allemaal misschien minder erg zijn geweest als er niet opeens ook nog eens een dichte mist komt opzetten. De dynamo werkt niet en het hele elektrische systeem van de bus is uitgevallen. De ruitenwissers werken ook niet. Toch rijdt de chauffeur door en Lahcen zit ernaast en zegt niets. Wij beginnen ons behoorlijk ongerust te maken. De verlichting op de weg houdt op. We rijden in het donker, in de mist en zonder verlichting. Tegenliggers, als ze ons zien, knipperen met hun lichten om ons te waarschuwen, maar we rijden door. Tot het echt niet meer gaat: dan stoppen we. Of was het omdat honderd meter verderop een politiepost staat? (Bij elke toegang tot de steden en dorpen staat een politiepost, vanwege het gevaar voor terrorisme, waar Marokko ook helaas mee te doen heeft gehad. Wij hebben er steeds zonder problemen langs kunnen gaan.) Als het dan toch iets lichter wordt rijden we, zonder licht, verder. Bij de politiepost legt de chauffeur uit dat wij haast hebben en naar het vliegveld moeten. Er wordt gelachen en met een vriendelijk gebaar laat de politieagent ons verder gaan. In de bus is er enige verbazing dat dit zomaar kan. Ik denk dat dit juist de vriendelijkheid van de bevolking is. Wat had men dan verwacht: dat we moesten uitstappen en verder lopen? We komen goed aan op het vliegveld. Ik ben achteraf een beetje verbaasd waarom we de 'oude' weg hebben genomen en niet de autosnelweg. Voor de terminal nemen we op straat afscheid van de chauffeur. Lahcen gaat niet mee naar binnen. Ook van hem moeten we afscheid nemen voor de vertrekhal, dit komt ons wat vreemd over, maar is wel in lijn van zijn gedrag van de laatste dagen. Ik heb geen probleem met Lahcen, maar hij is wel erg stil en dat komt omdat hij niet lekker in zijn vel zit, plus de niet te vergeten Ramadan, waardoor mensen zich niet altijd optimaal voelen door de trek die ze de hele dag hebben. Omdat ik de laatste dagen de kas van de groep onder mijn hoede heb geef ik hier Lahcen zijn gebruikelijke fooi en neem afscheid van hem met een kleine toespraak namens de groep met een grap en een compliment over onze laatste rit met de bus. In de hal is het druk, maar toch checken we goed en wel en zonder al te lange wachttijd in. Eenmaal door de douane moet ik nog het restant van de kas kwijt. Ik wil het geld verdelen zodat iedereen nog iets kleins kan kopen op het vliegveld. De prijzen liggen er zo onbeschaamd hoog dat ik dit niet wil doen. De aanschaf van een paar ansichtkaarten of een boek zou het hele restant van zo'n 300 Dirham opgeslokt hebben. In plaats daarvan verloot ik het geld onder de deelnemers als we eenmaal in het vliegtuig zitten. Bij de toegang tot de lounge is het een drukte van belang. Er is een flessenhals bij het controleren van de passagiers. Het duurt allemaal zo lang dat de passagiers voor Amsterdam uit de lange rij wachtenden worden gehaald omdat anders het vliegtuig te laat zou vertrekken. Het vliegtuig blijkt niet helemaal vol zodat we goed de ruimte hebben. We zitten wel allemaal vlak bij elkaar. De vlucht met Royal Air Maroc verloopt voorspoedig. We hebben een prachtig uitzicht op de Rots van Gibraltar. Op tijd landen we op Schiphol waar we allemaal afscheid van elkaar nemen. Met Ineke reizen Fiona en ik per trein naar Den Haag. We zijn iets voor twee uur geland en om drie uur ben ik al thuis, waar ik de katten begroet en mijn bagage achterlaat, om gauw naar het Dierencentrum te rijden waar Lotte al de hele dag zenuwachtig op mij wacht. Zij voelde dat ik die dag zou terugkeren om haar weer op te halen. < vorige volgende >