Rond elf uur vertrekken we per auto naar het Lac Kir, waar we twee jaar geleden ook zo lekker hebben gelopen. Echt lang lopen gaat nog steeds niet met Lotte dus we rommelen er wat rond. Ze wil dolgraag met me spelen, maar dat kan helaas niet: ze mag gewoon nog niet veel rennen en rare bochten maken. Aan de waterkant borstel ik haar en behandel ik haar met FrontLine, omdat we naar een gebied gaan dat vol met gevaarlijke teken zit. Ik let er op dat ik haar herstellende voet niet raak met dit gemene spul. Daarna zonnen we wat, het is lekker weer, bewolkt, maar toch goed. Op de terugreis merk ik dat ik Dijon alweer een beetje ken. We rijden in één keer via een bepaalde route die ik wilde nemen naar de omgeving van het hotel. Voordat we naar het hotel gaan wandelen we eerst in het ons vertrouwde Parc des Colombières. Ook doe ik boodschappen bij supermarkt Casino terwijl Lotte in de auto wacht. Ik had haar kap niet omgedaan en dat was dom. Eenmaal terug in het hotel merk ik dat de de hechtingen los heeft gekregen. Ik maak de wond schoon en behandel hem. Ik hoop dat alles verder goed zal gaan.

In het hotel probeer ik verbinding te maken met het internet, maar dat lukt niet. Ik bel er onze IC-mensen over en loop aan de telefoon alles door. Deze mensen menen dat het zendertje in het hotel gewoon niet goed werkt. Bij de receptie lukt het me om wel goed contact te maken en zegt men – nu pas – dat WiFi het op de tweede etage niet doet. Ik heb inmiddels bij de receptie de mails binnengehaald. Eenmaal op mijn kamer verwerk ik alles en bel ik nog even met Jordi om te kijken hoe alles met hem gaat. Dan ben ik nog een tijdje bezig om mijn oude verzonden mails op te ruimen (van 900 terug naar 200, dan heb ik er genoeg van). Na een paar uur laat ik beneden de computer weer verbinding maken en verzend ik mijn mails.

Intussen heb ik ook op mijn kamer gegeten. Dan gaan Lotte en ik in de omgeving wandelen. Niet al te lang: ik ben bang voor haar voetje. Terug in het hotel geef ik Lotte haar eten en medicijn en ga ik aan dit verslag beginnen. Ik moet nu nog een speech schrijven die ik op 13 september te Nîmes ga voorlezen. Ik heb afgesproken dat ik hem tevoren aan Claire Starozynski stuur, want zij wil hem vertalen naar het Frans.