Wat een verschil met dat benepen Holland. Dit is een van de redenen waarom een vakantie met hond in Frankrijk zo’n verademing is. Heus de hond is niet overal welkom, maar die plaatsen kom je bijna niet tegen. Eenmaal binnen de muren van de oude stad komen we al gauw bij de ruïnes van de citadel. Daar is het feest. Lotte rent elke toren binnen en kijkt, nadat ze ontdekt hoe grappig ik dat vind, door elk schietgat naar de omgeving. Om vervolgens weer door te rennen naar de volgende. Is er ergens een trap, dan kijkt ze me aan om het ‘mag’? Natuurlijk ’mag’ het en hup, daar rent ze de trap op of af om te ontdekken wat daar nu weer te zien is. Ze stond er natuurlijk al klaar voor, want ze weet inmiddels al lang wanneer iets ‘mag’ of niet, maar het blijft een leuk spelletje met de baas. Ze springt op vervallen, maar gelukkig brede muren om…, ja om wat? Omdat ze het zo geweldig naar haar zin heeft.

Op de ruime binnenplaats die met gras, bloemen en bomen is begroeid loop ik me voor te stellen hoe het er in de 14e eeuw uitzag en Lotte rent gewoon heen en weer van genot, met een stok, die ik daartoe altijd heen moet gooien zodat zij hem weer kan brengen.
Ik wil toch meer weten en ga naar het bureau voor informatie aan toeristen, ondanks mijn vermoeden dat het juist voor de lunch, want zo laat is het inmiddels, gesloten moet zijn. Dat blijkt dus dicht. Later in de middag gaan we er weer naartoe. Hetzelfde gebeurde trouwens al eerder die ochtend: bij het museum dat zich bij de poort waar we doorheen zijn gegaan bevindt staan alle deuren open die ochtend. Ik naar binnen en we worden opnieuw zeer vriendelijk te woord gestaan. Nee, Lotte mag niet mee naar binnen, krijg ik als antwoord op mijn vraag daartoe, maar ook wijst men ons er op dat het museum op dinsdagen altijd gesloten is. Ik wist dat al, dat had ik gelezen, maar ja wat doe je als opeens alle deuren open blijken te staan? Het is dus gesloten en ik ben van plan er de volgende dag naartoe te gaan.